Εχω ΑΣΚΕ διπλο, ανταλλαζεις με ΜΛ ΚΚΕ?

Απο μικρος που ημουνα παντα περναγα ωραια τη μερα των εκλογων. Τοτε ακομα οι γονεις μου ηταν δημοτες Πειραια και κατεβαιναμε οικογενειακως στο σπιτι της γιαγιας και του παππου στα Καμινια απο το πρωι. Ερχονταν και τα ξαδερφια, τεσσερεις εμεις, τεσσερεις και εκεινοι συνολο οχτω και ο κακος χαμος. Με τον ξαδερφο Αντρεα την αραζαμε στο τραπεζι της πισω αυλης κατω απο τη λεμονια και παιζαμε πλειμομπιλ καουμποηδες. Συνηθως καταληγαμε να πλακωνομαστε για το ποιος θα παρει τη ζωνη με τα δυο πιστολια, ποιος θα παρει την καραμπινα και ποιος θα παρει το αλογο που δεν του στεκεται καλα ορθιο το κεφαλι. Οποιοσδηποτε εχει παιξει με πλειμομπιλ καταλαβαινει τη σοβαροτητα του θεματος και αρα την αγριαδα της διαμαχης.

Αλλες φορες ομως ξεχνιομασταν να μαλωσουμε αν η γιαγια αφηνε την αδερφη της, τη θεια τη Μινα να μας ανεβασει στην ταρατσα, οποτε οταν το ξαναθυμομασταν οτι επρεπε να πλακωθουμε, μαλωναμε για το ποιος θα παρει το τηλεκοντρολ μεχρι να ερθει ο παππους για να παρει το παρει εκεινος και να βαλει “ειδησεις”. Φυσικα, η λεξη “ειδησεις” σημαινε οχι κινουμενα σχεδια ή ταινια.

Το μεσημερι και αφου ειχε μαζευτει ολος ο κοσμος, καθομασταν στη σαλα στο τεραστιο ξυλινο τραπεζι με τα ποδια που μοιαζανε με αμπελοφυλλα και εφερνε η γιαγια παντα ενα τεραστιο ταψι με ενα θεικο παστιτσιο, εκλογικο. Μετα το φαγητο, εγω και ο Αντρεας ειτε ξαναπιαναμε τα πλειμομπιλ, ειτε ανεβαιναμε στο σπιτι της θειας της Μινας αποπανω να δουμε τηλεοραση χωρις ειδησεις. Αν ειχε ορεξη η θεια η Μινα μας εδειχνε και το αλμπουμ με τα αυτοκολλητα απο την κατακτηση του Ευρωμπασκετ του ’87 (καλη ωρα) και μας φαινονταν παραξενα γιατι τα αυτοκολλητα δεν ητανε πανινι.

Το logo της Panini χρησιμοποιειται καλλιτεχνική αδεία,
σαν συμβολο μιας ολοκληρης γενιας.

Την ιδια ωρα απο κατω στη σαλα οι μεγαλοι πινανε ελληνικο καφε και λιγο μετα, αφου ειχαν τελειωσει τον καφε φευγανε για να πανε ολοι μαζι να ψηφισουν στο σχολειο λιγο πιο πανω στη Δωδεκανησου. Εμενα και τον Αντρεα που ημασταν μεγαλα παιδια μας παιρνανε μαζι και εμεις δεν γκρινιαζαμε γιατι θελαμε να δουμε τους φανταρους.

Γιατι τοτε ακομα, εξω απο καθε εκλογικο τμημα ειχε απο ενα φρουρο φανταρο κανονικα με πληρη εξαρτηση και οπλο παραποδας και ξιφολοχη. Αφου χαζευα τους φανταρους οση ωρα ημασταν στην ουρα καμια φορα με επαιρνε μαζι ο πατερας μου στο παραβαν. Δεν θα σας πω τι ψηφιζε ο πατερας μου, αλλα αυτο που εχει πλακα ειναι οτι καθε φορα και ο πατερας μου και ολο το υπολοιπο σοι επαιρνε μαζι της ψηφους που δεν εριξε μεσα.

Tις αχρησιμοποιητες ψηφους τις μαζευαμε εμεις οι μικροι. Και δεν αργουσαμε ποτε μετα απο λιγο να ξεκινησουμε τη διαδικασια να ανταλλαζουμε διπλα, να ζηταμε εκεινα που μας ελειπαν και να προσπαθουμε να συμπληρωσουμε τη συλλογη. Η κουλτουρα της πανινι σε δραση.