Αγγελακας, Καλβος και Feynman

Συμβαίνει με τους κακομαθημένους κομήτες
Δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους
Δεν μπορούν να θυμηθούν την τροχιά τους
Βρίσκονται πάντα εκεί που δεν πρέπει
Με τις αστείες ουρές τους
Αναστατώνουν το νόμιμο σύμπαν

Πηρα εντελως τυχαια την Αυγη σημερα και ειχε το παραπάνω ποιηματακι στη σελιδα 17. Ειναι απο τη συλλογη του Αγγελακα “Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι”, απο το 1995. Το διαβαζα και το ξαναδιαβαζα για κανενα τεταρτο. Εκτος οτι ειναι πανεμορφο, μου θυμισε δυο στροφες απο τον Ωκεανό, απο την Λυρα του Καλβου.

Oύτω εις το χάος αμέτρητον
των ουρανίων ερήμων,
νυκτερινός εξάπλωσεν
έρεβος τα πλατέα
πένθιμα εμβόλια.

Kαι εις την σκοτιάν βαθείαν,
εις το απέραντον διάστημα,
τα φώτα σιγαλέα
κινώνται των αστέρων
λελυπημένα.

Και τωρα που εκατσα να τα γραψω αυτα, θυμηθηκα και τα παρακατω λογια του Feynman:

Poets say science takes away from the beauty of the stars — mere globes of gas atoms. Nothing is “mere”. I too can see the stars on a desert night, and feel them. But do I see less or more? The vastness of the heavens stretches my imagination — stuck on this carousel my little eye can catch one-million-year-old light. A vast pattern — of which I am a part… What is the pattern or the meaning or the why? It does not do harm to the mystery to know a little more about it. For far more marvelous is the truth than any artists of the past imagined it. Why do the poets of the present not speak of it? What men are poets who can speak of Jupiter if he were a man, but if he is an immense spinning sphere of methane and ammonia must be silent?