I’m a little alien (πρωτη μερα στο Τοροντο)

Γεια χαρα! Οπως λεει και ο τιτλος, τωρα πια “I’m an alien, I’m a little alien, I’m a Greek man in Torontooooo”.

Λοιπον καταρχην τα βασικα: ειμαι μια χαρα, λιγο τζετλαγκ εχω μονο (νυσταζω και ειναι μολις εφταμιση το απογευμα) και το πολιτισμικο σοκ προς το παρον το αντιμετωπιζω με αξιοπρεπεια.

Γραφω απο την βιβλιοθηκη Ρομπαρτς, οπου βρηκα επιτελους ενα μερος αποπου μπορω να μπαινω στο ιντερνετ χωρις να πρηζω τον καημενο τον Αλβερτο που με φιλοξενει να μου δανειζει το λαπτοπ του. Και ναι, το πανεπιστημιο ειναι ο πολυπολιτισμικος παραδεισος: τα πισια εδω εχουν και ελληνικα! (Αναμεσα σε αλλες εξωτικες γλωσσες οπως ουρντου, φαρσι, κινεζικα και αραβικα).

Φερστ θινγκς φερστ.

Ξεκινησα χτες απο το Ελ Βενιζελος στις 7 περιπου το πρωι. Περισσοτερα για την αναχωρηση δεν γραφω. Εφτασα στη Ζυριχη δυο ωρες και κατι αργοτερα, στις οχτωμιση τοπικη ωρα. Το αεροδρομιο της Ζυριχης ηταν χαλαρα το καλυτερο αεροδρομιο απο τα τεσσερα που ειδα. Μου εφερε στο νου τη φραση του Γκιμπσον: “το μελλον ειναι εδω, απλα δεν ειναι καλα κατανεμημενο”. Επιπλεον, στη Ζυριχη (πού αλλου?) ειχε και το φτηνοτερο συναλλαγμα, αλλα δεν μου ‘κοψε να ανταλλαξω ο,τι ευρω ειχα μαζι μου…

Η πτηση απο τη Ζυριχη στο Μοντρεαλ ηταν απο τη μια στο καλυτερο αεροπλανο απο τα τρια που πηρα, αλλα και η πιο κουραστικη απολες. 8 ωρες σε μια θεση της ικονομι κλας ειναι πολλες… Οπως και να ‘χει παντως ηταν καπως συγκινητικη η στιγμη οταν, σαν αλλος Ζακ Καρτιε, πρωτοαντυκρισα τις ακτες της Αμερικης. Το Μοντρεαλ ηταν ενα μπαχαλο: απο το ιμιγκρεισον μεχρι το μπαγκατζ κλειμ, το σεκιουριτι και το μπορντιγκ, ολα θυμιζαν Ελλαδα. Απο τη μια το χαρηκα, αλλα απο την αλλη ισα που προλαβα το αεροπλανο γιατι στο ιμιγκρεισον οι μπατσοι στα γκισε ξυνοντουσταν ενω ειχε μια ουρα τριαντα μετρα. Το αεροδρομιο του Τοροντο απο την αλλη ειχε ενα αγγλωσαξονικο εφισιενσι. (Μηπως αρχιζω να αποκτω τα Τοροντιανα στερεοτυπα για τους Γαλλοκαναδους?)

Εφτασα με το μετρο στο σπιτι των παιδιων που με φιλοξενουν προσωρινα και ξεραθηκα στον υπνο, αφου πρωτα πηγαμε για φαγητο σε μια παμπ (εμαθα αναμεσα σε -πολλα- αλλα και για τη φαση με τα τιπς εκει). Σημειωση: αυτα που λενε για το μετρο της Αθηνας, οτι δεν ειναι καμια σχεση με εξω, ειναι πολυ αληθινα. Το σπιτι μου ειπε ο Αλβερτος οτι ειναι στο κεντρο της πολης, και που το κοιταξα στο χαρτη, οντως ετσι ειναι. Αλλα για καποιον που οταν λεει “σπιτι στο κεντρο” σκεφτεται Πατησια, Κυψελη, Εξαρχεια κτλ, αυτο ειναι κοροιδια. Φανταστειτε οτι οι αδειες θεσεις παρκιν στο δρομο απεξω ειναι περισσοτερες απο τις γεματες!!!

Σηκωθηκα τζετλαγκατος τζετλαγκατος κατα τις εξιμιση-εφτα παρα τοπικη ωρα. Συγκεντρωθηκα
και οργανωσα λιγο την κατασταση και τα χαρτια μου και ξαναπεσα μεχρι τις 10 οποτε και κατεβηκα με τον Αλβερτο στο πανεπιστημιο. Τραβηξα τις ομπλιγκατορι φωτογραφιες, περασα και μια τουρνε το τμημα πληροφορικης με τον Αλβερτο και περασα και απο την απαραιτητη γραφειοκρατια. Ο μπουμπουνας ομως δεν πηρα το γιουεζμπι του κινητου το πρωι, και δεν μπορω να ανεβασω φωτογραφιες. Απο αυριο. Το πιο κουλο της μερας? Αναμεσα στα διαφορα φρι πρες του πανεπιστημιου και της πολης που σηκωσα σε διαφορα μερη, το κορυφαιοτερο ολων ηταν η εφημεριδα …Granma: ο κουβανεζικος Ριζοσπαστης με αλλα λογια, στην ιντερνασιοναλ εκδοση του και με αρθρο του ιδιου του Φιντελ!!!

Εκανα μια μεγαλη βολτα στα δυτικα της πανεπιστημιουπολης, στη Σπαντινα και το Κινγκστον Μαρκετ. Μεσημεριανο εφαγα κατα τις πεντεμιση μια λιμπρα κοτοπουλοφτερουγες που ειναι 12 κομματια (τα φτερα απο …6 κοτοπουλα!) και κανει για μια καλη μεριδα. Ολα αυτα για 17 καναδεζικα μαζι με πατατες, κοκακολα και τιπ, σε ενα τυχαιο μαγαζι ονοματι Free Times Cafe που πετυχα στην College Str και το οποιο μολις ανακαλυψα οτι δεν ειναι απλα φαγαδικο. 17 ειναι πολλα τωρα που το ξαναβλεπω αλλα μετα απο το περπατημα που ειχα ριξει δεν ειχα και πολλες επιλογες, αλλα χαλαλι: ειμαι νουμπας ακομα, πειναγα και το μαγαζι ηταν γλυκουλι.

Προς το παρον, ολοι που εχω γνωρισει ειναι παρα πολυ ευγενικοι. Ειχα ακουσει για την στερεοτυπη καναδεζικη ευγενεια, αλλα δεν περιμενα να ειναι τοσο αληθινο. Χαρακτηριστικο παραδειγμα: εχουν εδω σε καποια σημεια, διαβασεις πεζων χωρις φαναρια, που ομως εχουν αποπανω ενα σημα που λεει οτι οι πεζοι εχουν προτεραιοτητα. Εκει που περπαταω λοιπον σαν τον Χατζηχριστο οταν φτανει στας Αθηνας με τις κοτες παραμασχαλα και χαζευω γυρω γυρω, βρεθηκα σε καποια στιγμη πανω στο δρομο, ενα βημα απο το πεζοδρομιο (αποσταση τοση ωστε σε “κανονικες συνθηκες” να θεωρουσαμε στην Ελλαδα σαν προεκταση του πεζοδρομιου αφιερωμενη στους πεζους οταν τα αυτοκινητα εχουν παρκαρει πανω στο πεζοδρομιο).

Ε, και σταματαω και γω εκει και αρχιζω να κοιταω το χαρτη μου να δω που να παω μετα. Καθομαι ετσι κανενα μισολεπτο και οταν σηκωνω το κεφαλι βλεπω να εχει σχηματιστει ουρα απο αμαξια και απο τα δυο ρευματα και να με κοιτανε οι οδηγοι σε φαση “θα περασεις?”. Και εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιω οτι ειμαι στην αρχη μιας τετοιας διαβασης και οτι ολοι αυτοι περιμενουν εμενα ποτε θα ξυπνησω να περασω το δρομο! Και ολα αυτα χωρις ουτε ενα κορναρισμα!

Τελοσπαντων, θα μπορουσα να γραφω με τις ωρες. Μεσα σε δυο μερες εχω δει τοσα καινουρια πραγματα που δεν εχω δει ποτε και ακομα ειμαι στην αρχη!

Το κοβω εδω γιατι νυσταξα. 🙂