Teenage riot

Νομιζω οτι εχει αρχισει να υπαρχει ενας επικινδυνος διαχωρισμος στην αντιμετωπιση των ταραχων, στη λουμπα του οποιου και αρκετοι απο την Αριστερα εχουμε πεσει. Προσπαθωντας αρχικα να ξεπερασουμε την κυβερνητικη προπαγανδα πως δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο τους γνωστους γνωστους-αγνωστους, επικεντρωθηκαμε στις αυθορμητες μαθητικες διαμαρτυριες. Απεναντι στις συκοφαντιες, ακομα και μερους της σταλινικης Αριστερας, για την εξεγερση, αντιπαραθεσαμε το γεγονος οτι ειχαμε να κανουμε με αυθορμητα σπασιματα απο μαθητες στην Κερκυρα, τον Πειραια και αλλου. Αν κρινω απο την σταση καποιων απο τους αυθεντικοτερους εκφραστες του δημοσιου αισθηματος (πχ της Ελληνοφρενειας), αυτη η προσεγγιση εν μερει εχει ριζωσει, και αποτελει ισως αυτη τη στιγμη την μεγαλη επικοινωνιακη ασπιδα της εξεγερσης.

Ο μπουκαλακιας ο Πρετεντερης και η κυρια “δεν-ειδα-το-ντιβιντι” Τρεμη που οπως παντα εξοργιζονται σαν ντιβες της οπερας σε μεγαλο βαθμο γινονται παλι οι παλιοι γνωστοι “κακοι” των φοιτητικων κινητοποιησεων, που δεν συνδεονται με το κοινο αισθημα, αλλα απο τους κολωνακιωτικους θρονους τους κραυγαζουν σαν μωρες παρθενες, κανοντας πως δεν καταλαβαινουν. Απεναντι σε αυτους και τα ξαδερφακια τους στα ΜΑΤ, ξυπνουν τα δημοκρατικα αντανακλαστικα της κοινωνιας, και επιτελους βλεπουμε ομορφες σκηνες σαν και αυτην.

Υπαρχει μονο ενα προβλημα σε ολα αυτα. Ειναι λαθος να μεινουμε σε μια συγκαταβατικη αλληλεγγυη με τα “16χρονα” που οργιζονται γιατι “δεν εχουν μελλον τα καημενα” και επειδη τους “σκοτωσαν τον συμμαθητη”. Θα εχουμε ηδη χασει το παιχνιδι αν ταμπελωσουμε την εξεγερση σαν “μαθητικη” και ξεμπερδεψουμε. Γιατι τοτε, απλα θα πρεπει να περιμενουμε να ξεφουσκωσει η δικαιη οργη των πιτσιρικαδων, να τους δωσουμε την εκδικηση που ενοχικα πιστευουμε οτι τους ανηκει, και μετα να συνεχισουμε το μπιζνες ας γιουζουαλ. Δεν πρεπει η εξεγερση να γινει φολκλορ πριν ακομα τελειωσει.

Ισως αυτη τη στιγμη να βγαινουν στη φορα και οι αντιφασεις της σημερινης Αριστερας, που αρνειται να αγκαλιασει την εξεγερση με ορους πραγματικης αντιπαραθεσης με την πολιτικη ταξη, δηλαδη με επαναστατικους ορους (οι αναρχικοι αντιθετα, σε ενα βαθμο το κανουν αυτο, αλλα με τα χουλιγκανικα βαριδια που κουβαλανε αυτο-υπονομευονται).  Ισως να ακουγεται χαζοχαρουμενο (που δειχνει ακομα περισσοτερο την φτωχεια μας), αλλα θα επρεπε η Παπαρηγα και ο Τσιπρας να ειναι κατω στο δρομο και να πεταει πετρες. Ιδανικα: χωρις κουκουλες, στο φως της μερας και με συνθημα “Πρετεντερη δεν καταδικαζω τιποτα, δεν εχω να σου δωσω λογαριασμο”. Και με πραγματικες συνεπειες σε περιπτωση ηττας για ολους μας, στην παραδοση των κομμουνιστων του εμφυλιου, με αλλα λογια, με προσωπικο μας διακυβευμα.

Επικαιρο οσο ποτε το Η Αντισταση ειναι Παραδοση (Resistance is Surrender) του Ζιζεκ.  Update: διαβαστε επισης “η αδυναμία των παραδοσιακών μέσων” και “Γενιά No Future?“.

ΥΓ. Ακομα πιο αστειος, εγω που τα λεω αυτα απεξω απο το χορο, απο την αλλη ακρη του κοσμου…