Why even bother?

Γιατι καθομαστε και ασχολουμαστε με ολη αυτην την ιστορια της αριστερας, της κοινωνικης απελευθερωσης και παει λεγοντας? Τα λεει και ο Σλαβοι, το κεντρικο ζητημα βρισκεται γυρω απο το αν πιστευουμε πραγματικα οτι υπαρχει κατι διαφορετικο απο τον Καπιταλισμο. Εκει βρισκεται το βασικο ερωτημα. Αν κανεις πιστευει οτι τελοσπαντων ο καπιταλισμος, η οικονομικη και πολιτικη κυριαρχια της Αστικης Ταξης δεν ειναι κατι το οποιο μπορουμε να ανατρεψουμε πραγματικα μεσα στο χρονικο διαστημα που απομενει στον καθενα μας να ζησει, ποιο ειναι το νοημα να εμπλεκομαστε στο λεφτ-γουινγκ πολιτικς, την αριστερα, τους προοδευτισμους, τις αντιεξουσιες, τους σοσιαλισμους, τους κομμουνισμους και τα λοιπα?

Η προφανης απαντηση ειναι οτι ακομα και ετσι, “αξιζει να προσπαθουμε να βελτιωσουμε τις συνθηκες για τους καταπιεσμενους”, ετσι δεν ειναι? Σαφως, και κατι τετοιο ειναι ενα απολυτα δοκιμο συναισθημα. Ομως, πανω απο αυτο το συναισθημα κρεμεται ενα “δαμοκλειο σπαθι”: γιατι τοτε να ασχολεισαι με την Αριστερα? Δεν μπορεις να κανεις το ιδιο πολυ πολυ πιο αποδοτικα απο καποιον κεντρωο χωρο, που εχει καλυτερες πιθανοτητες να σε οδηγησει σε θεση εξουσιας απο την οποια να μπορεις να υλοποιησεις αυτους σου τους ευγενεις σκοπους? Γιατι να μενεις στις κερκιδες της εξουσιας? Γιατι να σπαταλας ενεργεια σε μη ρεαλιστικους στοχους, αντι να προσπαθεις να κανεις αμεσα τη διαφορα, κανοντας τους αναγκαιους συμβιβασμους που απαιτουνται?

Αν αυτο ακουγεται “βρωμικο” γιατι δεν σου αρεσουν οι συμβιβασμοι, σορι κιολας, αλλα τον στοχο να βελτιωσεις τις συνθηκες για τους καταπιεσμενους, τον εχεις υποταξει στην εγωιστικη σου “ηθικη”. Με ποιο δικαιωμα αυτη η “ηθικη” σου στεκεται εμποδιο στη βελτιωση των συνθηκων? Το “αριστερο σου ηθος” ειναι πιο σημαντικο απο τα παιδακια που πεινανε στην Αφρικη? Η “ταξικη σου ηθικη” μετραει περισσοτερο απο το ζητιανακι της φωτογραφιας?  Ξεπερασε επιτελους τις “ταξικες ενοχες” (ελεος!) που σου εχει εμφυτευσει ο κουκουεδισμος: ο “αντικομμουνισμος” ΔΕΝ ειναι αμαρτια, δεν μπορεις να “προδωσεις”(!) την εργατικη ταξη. Το να εισαι αριστερος ΔΕΝ σε κανει καλυτερο ανθρωπο απο εναν δεξιο,  ΔΕΝ σε κανει περισσοτερο ευαισθητο ή λιγοτερο ακαρδο. Δεν μπορεις να “ξεπουληθεις” σε ενα συστημα που σε πουλαει και σε αγοραζει απο τοτε που γεννηθηκες. Το να εισαι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ δεν ειναι “λαμογια”, δεν σε κανει προβατο, δεν σε κανει “ταξικο εχθρο” ή “προδοτη”.  ΔΕΝ υπαρχει “δευτερα παρουσια” του Μαρξ!!

Οχι, θεωρω οτι αν κανεις δεν πιστευει οτι εχει νοημα να παλευουμε για να δουμε πραγματικη πολιτικη και οικονομικη αλλαγη μεσα στα επομενα 50-70 χρονια που μας μενουνε να ζησουμε, τοτε η προσκολληση στην Αριστερα ειναι θεμα προσωπικου feel-good, ψυχολογικου υποκαταστατου, σαν τις βικτωριανες γεροντοκορες που νιωθουν υπεροχα για την εβδομηνταχρονη αγνοτητα τους. Ειλικρινα, δεν υπαρχει κανενας απολυτως λογος να ασχολειται με τον “χωρο”. Μπορει πραγματικα να προσφερει πολλα, παρα πολλα περισσοτερα απο αλλες πολιτικες αφετηριες. Μαλιστα, αν δεν το κανει, νομιζω οτι κοροιδευει τον εαυτο του και καλα θα κανει να ξεφορτωθει τα ιδεολογικα προζακ!

Το ζητημα λοιπον, ειναι εαν (και για ποιους λογους) πιστευει κανεις οτι υπαρχουν πραγματικες πιθανοτητες για πραγματικη αντικαπιταλιστικη κατευθυνση, για πραγματικη πολιτικη, κοινωνικη και οικονομικη αλλαγη, για ρηξη με τον Καπιταλισμο, κατι που μοιραια στον 21ο αιωνα θα πρεπει να γινει παγκοσμια. Αυτο ειναι το κεντρικο ιδεολογικο ερωτημα. Δεν ειναι καθολου, καθολου ευκολο να απαντησει κανεις θετικα, χωρις αυταπατες. Αρκει μια ματια στον γυρω κοσμο για να απογοητευσει και τον φλογεροτερο ιδεολογο.

Νομιζω ομως οτι αν κοιταξουμε λιγο προσεκτικοτερα θα δουμε οτι υπαρχουν τεραστια παγκοσμια προβληματα, τα οποια δεν μπορουν να λυθουν μεσα στο υπαρχον πολιτικο/κοινωνικο/οικονομικο πλαισιο -το λεει και ο Σλαβοι. Η κλιματικη αλλαγη ισως ειναι ενα απο αυτα τα ζητηματα. Η πληθυσμιακη εκρηξη, η μεταναστευση, η ανεχεια των φαβελας ισως ειναι ενα αλλο. Η επιστημονικη και τεχνολογικη εκρηξη ενα ακομα. Το ιδιο το οτι η ανθρωποτητα αποικιοποιησε ολο τον διαθεσιμο σε αυτην χωρο και οτι χαθηκε το “εξω”. Σε ενα βαθμο, αυτα ειναι εικασιες. Ομως, νομιζω οτι οντας παγκοσμια (τονιζω το παγκοσμια) προβληματα ζωης και θανατου που παρα πολυ δυσκολα μπορουν να αντιμετωπιστουν χωρις την θεμελιωδη αλλαγη βασικων κατευθυνσεων των ανθρωπινων κοινωνιων, ανοιγουν την ρεαλιστικη προοπτικη για ρηξη με την υπαρχουσα Ταξη Πραγματων.

Και απο εκει μπορουμε να αρχισουμε να ξαναμιλαμε για την “κομμουνιστικη υποθεση” -που λεει και ο Αλαιν- σε πραγματικη βαση, χωρις συναισθηματισμους και ψυχολογικα βολεματα. Νομιζω.

(σημειωση: ισως επρεπε να ειχα προειδοποιησει στην αρχη του κειμενου οτι γραφω με τριανταεφταμιση πυρετο πασχαλιατικα… Επισης, η φωτογραφια “stop povery” ειναι του Stitch, με αδεια CC)