απεσβετο και λαλον υδωρ

Ο κυρ Χρηστος “παλι γκρινιαζει“. Ποτε τελειωσε ιστορικα ο Ελληνισμος? Θα συμφωνησω με τη χρονολογια 1922, οταν πεθανε το μεγαλυτερο κομματι του Ελληνισμου με “κοσμοπολιτικη αρχοντια και ταυτοτητα πολιτισμου, οχι κρατικης εθνοτητας”. Το ζητημα αυτο του “θανατου του Ελληνισμου”, του οποιου ταφοπλακα ειναι το Ελληνικο Κρατος, ειναι κεντρικο στα γραπτα του Γιανναρα, και νομιζω οτι εχει δικιο.

Το προβλημα μου με αυτα που γραφει ο κυρ Χρηστος ειναι ομως αλλο. Ναι, ειναι ενα ζητημα να συνειδητοποιησουμε οτι ο Ελληνισμος σαν ξεχωριστη προταση πολιτισμικης ιδιαιτεροτητας, μοναδικης ιδιοπροσωπειας και παει λεγοντας εχει τελειωσει. Προφανως η θεση αυτη ειναι στην καλυτερη περιπτωση περιθωριακη. Ο πολυς κοσμος συνεχιζει να συμπεριφερεται σαν να ειναι οι Απευθειας Απογονοι. Ομως, αν η θεση του Γιανναρα εχει βαρος, πρεπει να την αντιμετωπισουμε σοβαρα. Και το ερωτημα λοιπον ειναι: και τι κανουμε τωρα σε αυτην την μετα-Ελληνικη εποχη? Ποιοι ειμαστε λοιπον τωρα πια εμεις οι ποστ-Ελληνες? Ποιο ειναι το identity politics μας και τι ρολο θελουμε να παιξουμε στον κοσμο?

Ο κυρ Χρηστος δεν δινει απαντηση. Ισως η διαρκης επαναληψη του θεματος να δειχνει οτι θεωρει οτι καναμε τοσο μεγαλο κακο που πλεον πρεπει να δωσουμε στους εαυτους μας το ρολο της Αιωνιας Μοιρολογιστρας. Ή, αν παρει κανεις υποψη τα πιο πολιτικα του κειμενα,  ισως να θεωρει οτι υπαρχει ακομα σωτηρια, αν βρεθει ενας “φωτισμενος ηγετης” (νομιζω ανεφερε και τον …Πουτιν σε καποιο σημειο, αλλα μπορει να κανω λαθος). Αντιφατικο αυτο βεβαια με την διαπιστωση του Τελους (μπορει ενας ηγετης να αναστησει τους νεκρους?). Ισως ακομα να μην εχει πραγματικα το κουραγιο να σκεφτει το μετα, οπως μπορει κανεις να συμπερανει απο την διαχυτη απαισιοδοξια του. Απο τη στιγμη ομως που υπαρχει η θεση οτι ο Ελληνισμος τελειωσε, παει τελος, το ερωτημα τιθεται απο μονο του, και πρεπει να δωσουμε μια καποια απαντηση.

Προσωπικα, ο ρολος της Μοιρολογιστρας δεν με ενδιαφερει, οπως δεν με ενδιαφερει και ο πολυ παρομοιος ρολος του Αρχαιοφυλακα. Οχι οτι δε σεβομαι την αρχαια κληρονομια και την βυζαντινη παραδοση, καθε αλλο. Απλα σαν σωστος βαρβαρος, αναγνωριζω πως στην πραγματικοτητα δεν ξερω τιποτα για αυτην. Και αναλογιστειτε “συνελληνες”, τι ξερετε εσεις για την αρχαια κληρονομια και για την βυζαντινη παραδοση. Ειλικρινα τωρα. Πρεπει λοιπον να τις αντιμετωπισουμε με τον ιδιο τροπο που πχ οι συγχρονοι Γαλλοι αντιμετωπιζουν τους Κελτες και τους Ρωμαιους. Σεβασμος, προστασια, μελετη απο τους ειδικους και μεχρι εκει: η κληρονομια των Αρχαιων ειναι κομματι της παγκοσμιας κληρονομιας, δεν ειναι “δικη μας”.

Το Αρχαιο Πνευμα Αθανατο μας ηταν παντα εμας των βαρβαρων Νεοελληνων ενα πραμα σαν τον φρουδικο μεγαλο Αρχαιο Πατερα. Και οπως σχεδον ολα τα τεκνα ενδοξων γονεων, μετρηθηκαμε λιγοτεροι. Ε λοιπον, αν ο Πατερας πεθανε, καιρος να τον θαψουμε και να παμε να ζησουμε τη δικη μας ζωη, να φτιαξουμε τη δικη μας ταυτοτητα και τη δικη μας Ιστορια. Καλυτερα ευτυχισμενοι βαρβαροι επαρχιωτες βαλκανιοι διαστημογυφτοι παρα αιωνιως κομπλεξικα, ευνουχισμενα, ανικανα τεκνα ενδοξων Αρχαιων Προγονων.

Ομως, τολμαμε να θαψουμε τον Αρχαιο Πατερα? Τολμαμε να διεκδικησουμε μια ταυτοτητα δικη μας? Τολμαμε να κοιταξουμε τον εαυτο μας οπως ειναι, χωρις τη σκια του Αρχαιου Πατερα, και να πουμε “αυτοι ειμαστε”? Η πολιτικη και κοινωνικη μας συκγροτηση ειναι χτισμενη ακριβως πανω στη σκια του Αρχαιου Πατερα, πανω στην υποτιθεμενη κληρονομια μας απο τους αρχαιους προγονους. Αυτο ειναι το παραμυθι με το οποιο φτιαξαμε το Κρατος, αυτος ειναι ο βασικος μας εθνικος μυθος. Μπορουμε χωρις αυτον? Αν δεν μπορεσουμε, ειλικρινα δεν υπαρχει μελλον για μας, γιατι τιποτα δεν μπορει να σταθει σε σαθρα θεμελια. (Mε αλλα λογια, μπορουμε να παμε απο το ethnic nationalism στο civic nationalism?)

Το ιστορικο τελος του Ελληνισμου ειναι μια καταστροφη. Ομως ειναι ταυτοχρονα, οπως καθε καταστροφη, ειναι ενα ανοιγμα, μια ευκαιρια για μας τους διαστημογυφτους να διεκδικησουμε τη δικη μας ταυτοτητα, τη δικη μας ιστορια, τη δικη μας υπαρξη, τη δικη μας ιδιοπροσωπεια.

Τολμαμε να ειμαστε Νεοελληνες?