Κυνόδοντας

(Στο ιστολοι σημερα φιλοξενειται η Νικολέττα, ανταποκριτρια μας στο Λονδινο, που ειδε τον Κυνόδοντα και μας εστειλε οτι προλαβε να γραψει “εν μέσω πανικού και thesis-writing-induced writer’s block”.)

Μετά τα πρώτα 10 λεπτά η κατάσταση μου θυμίζει απελπιστικά τη βραδιά που είδα “τα τραγούδια απο τον δεύτερο όροφο” στο αγαπημένο Αλφαβίλ. Δεν μπορώ παρά να γελάσω, έχοντας αποδεχτεί τις ψαγμένες ματιές που με κοιτούν επικριτικά. Βέβαια τώρα βρίσκομαι στο λιγότερο θρυλικό Renoir, της αλυσίδας Curzon, ικανοποιημένη από το γεγονός ότι στην αίθουσα βρίσκεται αρκετός κόσμος, κάποιοι από αυτoυς, από ότι φαίνεται, μη Έλληνες. Ίσως να μην είναι και τόσο βάρβαροι τελικα. Μετά από μια ώρα, όταν η σκληρότητα του έργου θα βγει στην επιφάνεια, θα κοιτώ τρομοκρατημένη την Ισπανίδα φίλη μου, που κουβάλησα μαζί, και θα αναρωτιέμαι αν θα μου ξαναμιλήσει ποτέ. Της άρεσε το έργο. Γνήσια συμπατριώτης των Mπουνιουέλ, Αλμοδοβαρ ετσετερα. Κι εμένα μου άρεσε. Αμα πονάει το στομαχι μου σε ταινία, και με το που τελειώνει θέλω απελπιστικά να καπνίσω, ενώ σε όλη την διάρκεια δεν το σκέφτηκα καν, στα βιβλία μου η ταινία είναι καλή. Μπορεί ώρες ώρες να προσπαθεί πιο πολύ από ότι χρειάζεται, αλλα αξίζει ο κόπος.

Πάντα στο σινεμά μπαίνω μέσα στις ταινίες. Γι αυτό και γελάω δυνατά με την τραγελαφικότητα των όσων συμβαίνουν. Απαιτεί όμως ψυχική ετοιμότητα να ταυτιστείς με τους ηθοποιούς. Ερμηνεία που φαίνεται “άδεια ψυχής”, χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για να βγει στο πανί από οτιδήποτε άλλο. Όποια και να είναι η πρόθεση του ποιητή, εμένα με αγγίζει εξαντλητικά μετά το πρώτο μισάωρο.Τι απομένει αν οι ίδοι σου οι γονείς αποφασίζουν ότι θα σου στερήσουν την ανθρωπια; Όταν θεωρούν ότι είσαι ιδιοκτησία τους, όταν δεν έχεις καν όνομα; Ο χρόνος περνάει βασανίστικά αργά, φτάνεις στα άκρα για να παίξεις τον γιατρό με βάση ένα τεράστιο βιβλίο ανατομίας, γλύφεις πληκτρολόγια και περιμένεις να πέσουν τα αεροπλάνα. Πιο περιληπτικά, περιμένεις την κάθαρση. Την ώρα που θα παρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Μόνο που σε αυτή την συγκεχυμένη περίπτωση, η κτητική αντωνυμία που οι γονείς κολλάνε δίπλα στους απογόνους τους, έχει πάρει σάρκα και οστα “τα παιδιά *μου*”. Η απουσία μουσικής είναι έντονη, το τέλος φτάνει αναπάντεχα και είναι ασφυκτικό.

ΣΠΟΙΛΕΡΡΡΣΣΣΣ—- but not quite…
Η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ… Η ύβρις που διαπράττει ο πατέρας διαχέεται έντονα σε όλη την ταινία, η σιωπή και η παθητική συνεργασία της μητέρας είναι όμως το κερασάκι στην τούρτα της τραγικότητας. Η δικαιολογία του είναι η κοσμοθεωρία του, που γίνεται φανερή στις κατάρες που ρίχνει στην Χριστίνα, την μόνη ξένη-εκλεκτή που μπήκε από ότι φαίνεται, ποτέ, μέσα στο σπίτι. “Σου εύχομαι τα παιδιά σου να πάρουν λάθος ερεθίσματα και να αναπτύξουν κακό χαρακτήρα”, της λέει αφού της έχει καταφέρει χτύπημα στο κεφάλι, και με αφήνει με ανοιχτό το στόμα.Επιφορτισμένη με την ευθύνη διαχείρισης των σεξουαλικών ορμών του γιού, εκμεταλεύεται την κατάσταση για να ικανοποιησει τις δικές της, αλλάζοντας για πάντα τη ζωη της μεγάλης, του Bruce.

Όμως η στιγμή που όλα έρχονται μπούμερανγκ γκρεμίζοντας τα τραπουλόχαρτα, χτίζεται σιγά σιγά στο background. Οτι εχει πει ο πατέρας, σα νέμεση γυρνάει πίσω και σκάει στα μούτρα του, τα ερεθίσματα που έχει τόσο προσεκτικά διαλέξει να δώσει στα παιδιά του ήταν πολύ λίγα.

Κλεισμένοι για πάντα στο σκοτάδι, παλεύοντας για αέρα, μένουμε με την απορία αν θα συνεχίσει να υπερασπίζεται το ψέμα της αλήθειας του μέχρι το τέλος.