G20: Η πορεια του Σαββατου

Δεν ειμαι σιγουρος τι ακριβως θελει να πει ο δημιουργος του παραπανω βιντεο αλλα σιγουρα αξιζει να το δει κανεις σε HD με τη μουσικη τερμα. Απο κει και περα ομως, πολυ λιγο ανταποκρινεται στο τι εγω εζησα τη μεγαλη πορεια του Σαββατου, στις καταστασεις τις οποιες βρεθηκα και στα συναισθηματα και τις εμπειριες που κραταω.

Η μπαντα στην οποια συμμετεχω, οι Rhythms of Resistance, εκτος απο μια ομαδα που παιζει κλαπατσιμπαλα και σαμπα, συγκροτουμαστε και ως affinity group. Πριν τη συνοδο καναμε μια σειρα απο προπαρασκευαστικες συναντησεις οπου συζητησαμε εκτεταμενα τις διαθεσεις μας σαν ομαδα για τις κινητοποιησεις, το ποσο ανετα αισθανεται ο καθενας με τα διαφορα επιπεδα βιας και κινδυνου, το πώς συζηταμε και αποφασιζουμε σε εκτακτες καταστασεις κτλ. Ταυτοχρονα, αναπτυσσουμε και τις διαπροσωπικες σχεσεις μεσα στην ομαδα, χτιζοντας πολιτικη, αγωνιστικη και διαπροσωπικη αλληλεγγυη  μεταξυ μας (φανταστειτε οτι 2 μηνες πριν δεν γνωριζομασταν καν).

Σαν ομαδα λοιπον, την Παρασκευη το βραδυ, πριν φυγουμε για τη συγκεντρωση αλληλεγγυης στη φυλακη που ανεφερα στην προηγουμενη αναρτηση, συναντηθηκαμε στα γρασιδια του καμπινγκ να συζητησουμε την τακτικη μας για την μεγαλη πορεια του Σαββατου. Γνωριζαμε οτι τα συνδικατα και οι ΜΚΟ που ηταν οι κυριοι διοργανωτες αυτης της πορειας ειχαν ερθει σε συνεννοηση με την αστυνομια για τη διαδρομη, η οποια θα ξεκινουσε απο την επαρχιακη βουλη του Ονταριο, θα κατεβαινε νοτια αλλα σε αποσταση απο την κοκκινη ζωνη και θα εστριβε δυτικα για να κανει ενα μεγαλο κυκλο και να επιστρεψει στο σημειο απο το οποιο ξεκινησε. Το γενικο συναισθημα μεσα στην μπαντα ηταν οτι δεν θελαμε να κανουμε την προσυμφωνημενη βολτουλα, μιας και θεωρουσαμε οτι με αυτον τον τροπο επιτρεπουμε στην αστυνομια να μας επιβαλλει πού και πώς θα διαδηλωσουμε.

Γνωριζαμε επιπλεον οτι παρομοια αισθηματα με εμας ειχαν δυο ακομα συνιστωσες του κινηματος: οι αναρχικοι του μπλακ μπλοκ και της SOAR (δεν ειμαι σιγουρος οτι προκειται για διαφορετικα πραματα) απο τη μια και απο την αλλη καποιες οργανωσεις των κοινωνικων κινηματων, οπως No One Is Illegal, OCAP κ.α. μαζι με καποιους ριζοσπαστες συνδικαλιστες. Και οι δυο ειχαν σκοπο να αφησουν την κυριως πορεια σε καποιο σημειο της διαδρομης και να κινηθουν νοτια προς την κοκκινη ζωνη. Οι δυο ειχαν επισης ξεκαθαρα (πολυ) διαφορετικα σχεδια οσον αφορα το επιπεδο αντιπαραθεσης με την αστυνομια που θα επεδιωκαν και ατομα και απο τις δυο μας ειχαν προσεγγισει για να παμε μαζι τους και να παιξουμε. Στην συζητηση που καναμε, αποφασισαμε να παμε με τους δευτερους, τοσο για πολιτικους λογους οσο και για λογους ασφαλειας.

Το πρωι του Σαββατου συναντηθηκαμε σε ενα δωματιο στα γραφεια της Greenpeace και εκει πληρηφορηθηκαμε οσοι δεν το γνωριζαμε ηδη οτι η αστυνομια ειχε βαλει σε εφαρμογη εκτεταμενο σχεδιο πολιτικης καταστολης του κινηματος. Η αρχη εγινε με στοχευμενες συλληψεις ακτιβιστων και στελεχων του TCMN που εγιναν με εισβολες σε σπιτια κατα τη διαρκεια της νυχτας(!) και νωρις το πρωι. Εμενα μου ξυπνησε το αντιφασιστικο (εισβολες σε σπιτια τη νυχτα?! ρε φασισταραδες αυτα τα’κανε η χουντα στη χωρα μου γαμωτοκερατοσας) και αρχισα να σφυριζω το Bella Ciao. Παντως απο εκεινο το σημειο και μετα αρχισα να βλεπω με τελειως αλλο ματι τους καναδους μπατσους, για τους οποιους μεχρι τοτε ειχα την χαζη εντυπωση οτι ειναι πιο ξερωγω noble και δημοκρατες απο τους δικους μας τους μπασκινες.

Η πορεια ξεκινησε γυρω στις 12 κατευθυνομενη νοτια. Κοσμος παρα πολυς, απο μαυρους και αραχλους μπλακμπλοκαδες μεχρι μαμαδες με καροτσακια (μερικες φορες να περπατανε και διπλα διπλα). Συντομα περασαμε απο το προξενειο των ΗΠΑ, οπου πηραμε και την πρωτη ανατριχιλα, αντικρυζοντας το θεαμα των πανοπλων ρομποκοπ παρατεταγμενων πισω απο οδοφραγματα. Οι περισσοτεροι κρατουσαν ξυλινα κλομπ, αλλα υπηρχαν και ερκετοι με οπλα πλαστικων σφαιρων στραμμενα προς την ειρηνικοτατη διαδηλωση (μιλαμε ακομα η κατασταση περιλαμβανει μαμαδες με καροτσακια), και μερικοι με κανονικα αυτοματα οπλα. Εκ των υστερων συνειδητοποιω οτι οι στολες τους ηταν διαφορετικες απο αυτες των αλλων ματαδων που συναντησαμε αργοτερα, οποτε υποψιαζομαι οτι πιθανον να ηταν ματαδες εισαγωγης απο τις ΗΠΑ. Η πορεια ψιλοβουβαθηκε αλλα εμεις και οι αλλες μπαντες συνεχισαμε να παιζουμε. Σε καποια φαση δεν κρατηθηκα και τους φωναξα να βαλουν τα οπλα εκει που ξερουνε. Στα ελληνικα βεβαια, γιατι ειμαι και χεστης, αλλα ευχομαι απο βαθος καρδιας να υπηρχε κανενας ελληνικης καταγωγης αναμεσα τους.

Κατεβηκαμε και προχωρησαμε παρακατω. Μας ηταν γνωστο απο πριν οτι το σημειο στο οποιο θα προσπαθουσαμε να βγουμε απο τη προκαθορισμενη διαδρομη θα ηταν στα μισα του δρομου, εκει που αντι να στριβαμε πισω προς το βορα, θα πηγαιναμε νοτια. Πραγματι, φτανοντας εκει, βρηκαμε αρκετο κοσμο να στριβει νοτια, οποτε και ακολουθησαμε. Η περιπου μιαμιση ωρα που ακολουθησε παιζει να απο τους καλυτερους εβερ ακτιβισμους στους οποιους εχω συμμετασχει.

Φτανοντας στην επομενη διασταυρωση προς το νοτο βρηκαμε κορδονι απο ματατζηδες να εχει αποκλεισει το δρομο. Απο πισω τους φαινονταν αλλοι ματαζηδες, ιδιοι με αυτους που ηταν μπροστα μας και αλλοι εφιπποι ή με αντιασφυξιογονες μασκες. Ο κοσμος ηδη φωναζε θυμωμενα “let us through” και “whose streets? our streets”. Εμεις κατευθυνθηκαμε θριαμβευτικα απο τη μεσαια λωριδα του δρομου (μας ανοιξανε να περασουμε) και φτασαμε ακριβως μπροστα στους  ματαδες και αρχισαμε να παιζουμε. Παρακατω δυο βιντεο απο την φαση:

Ε, αυτο που εγινε σιγα σιγα ειναι οτι μια κατασταση ανυπακοης, με θυμους και τσαμπουκαδες μετατραπηκε σε street party! Σιγα σιγα αρχισε να μπαινει κοσμος αναμεσα σε μας και τους ματαδες. Ο κοσμος ειτε χορευε ειτε καθοταν κατω. Το αποκορυφωμα ηταν οταν δυο παλληκαρια γυμνωθηκαν και αρχισαν να τριβονται στους ματαδες. Ξαφνικα ηταν σαν το Toronto Pride, το δευτερο μεγαλυτερο Pride της Β.Αμερικης μετα του Σαν Φρανσισκο να ξεκινησε μια βδομαδα νωριτερα!! Απολαυστε:

Το συνθημα που φωναζει ο κοσμος λεει “You’re sexy! You’re cute! Take off your riot suit!” και ενα αλλο ηταν το “We’re queer! We’re here! We’re fabulous!”. Πραγματικα, τη λατρευω αυτην την πολη!!

Ειμαι πραγματικα περηφανος για τη φαση, η οποια κρατησε για καμια μιαμιση ωρα. Το κομματι της πορειας μας ηταν τσαμπουκαλεμενο, δεν υπακουσε τις διαταγες της αστυνομιας να κανει τη βολτουλα του, και πηγε με τσαμπουκα να κατσει μπροστα στους μπατσους, αμφισβητωντας συμβολικα και στην πραξη τη νομιμοτητα του να βρισκονται εκει, πανοπλοι και επιθετικοι και το εκανε με μη βιαιο τροπο, ανταξιο των καλυτερων χαρακτηριστικων των καταπληκτικων ανθρωπων αυτης της πολης.

Τελοσπαντων οταν ειδαμε οτι οι μπατσοι αρχιζαν να γινονται ολοενα και πιο νευρικοι (επεσε και ενα σπρωξιδι σε καποια φαση)αποφασισαμε σαν μπαντα να αποχωρησουμε συντεταγμενα. Συνεννοηθηκαμε με τους διοργανωτες οι οποιοι εβγαλαν ανακοινωση απο τη ντουντουκα οτι η μπαντα θα εφευγε και οτι οποιος ηθελε μπορουσε να ερθει συντεταγμενα μαζι μας. Ανεβηκαμε πισω στην Queen Street και κατευθυνθηκαμε δυτικα, ακολουθωντας την αναποδη διαδρομη απο αυτην που ειχαμε παρει ερχομενοι.

Πολυ συντομα φτασαμε σε ενα σημειο οπου ηταν παρατημενα(!) δυο περιπολικα και μαζευοταν κοσμος. Η φαση με τα περιπολικα φαινεται και στο βιντεο στην κορυφη της αναρτησης. Καποιοι καθονταν πανω στο περιπολικο ενω στο σημα “Police” στην πορτα του ενος καποιος ειχε προσθεσει με σπρει τη λεξη “State”. Η κατασταση βρωμαγε προβοκατσια οποτε φυγαμε οσο πιο γρηγορα μπορουσαμε.

Περπατησαμε στους δρομους που στο μεταξυ ειχαν αδειασει παιζοντας καθ’ολη τη διαρκεια. Υπηρχε διασπαρτος κοσμος γυρω γυρω, και μαθαμε οτι εγιναν χοντρα μπαχαλα παρακατω. Μαλιστα κυκλοφορουσε και η φημη οτι καποιοι καταφεραν και εφτασαν μεχρι το φραχτη της κοκκινης ζωνης και οτι καταφεραν να μπουν για λιγο και μεσα απο το φραχτη. Οι σκηνες στο βιντεο στο πανω μερος της αναρτησης ειναι απο αυτα τα μπαχαλα. Με αυτα τα νεα, καθησαμε κοντα στο δημαρχειο να ξεκουραστουμε και να μιλησουμε, οποτε και αποφασισαμε να περπατησουμε επι της Queen για ενα σπιτι που ηταν σε μια αποσταση 30′ με τα ποδια δυτικα.

Στην επιστροφη, ειδαμε τα παρατημενα περιπολικα που ελεγα πριν να καιγονται (δειτε εδω τη φωτογραφια #26). Αν αυτη η ιστορια δεν ηταν προβοκατσια (και εχουμε πολλους, βασιμους λογους να πιστευουμε οτι ηταν, τα λεει και ο Guardian), τοτε μιλαμε για επικη ανικανοτητα της αστυνομιας, που τη στιγμη που στο κεντρο της πολης βρισκονταν χιλιαδες αστυνομικοι δεν μεριμνησε για μια ολοκληρη ωρα να μαζεψει τα περιπολικα, ενω σε πολλες παρομοιες περιπτωσεις εδρασε ακαριαια.

Φτανοντας στο σπιτι, χαλαρωσαμε, ξεκουραστηκαμε, φαγαμε, και βαλαμε την τηλεοραση. Εκει μαθαμε για τα μπαχαλα, εκει μαθαμε για τους πανω απο 500 συλληφθεντες. Φυσικα, το καναλια εδειχναν το θεαμα. Κανεις δε μιλουσε για αυτα:

Αλλα ακομα και για τους μπαχαλους, οι εκφωνητες ηταν εντελως, μα εντελως αμορφωτοι. Δειτε την πολυ καλη παρεμβαση του συντροφου (απο το NSG, καναδικο τμημα της 4ης Διεθνους) David McNally στο CBC για να καταλαβετε ποσο βασικα πραγματα χρειαζονταν να ειπωθουν: “what is an anarchist”…

Μιλωντας στο τηλεφωνο μαθαμε οτι τα περισσοτερα απο τα στελεχη του TCMN ειχαν ηδη συλληφθει, ειτε με χειρουργικες συλληψεις, ειτε στο σωρο. Το δικτυο ηταν πρακτικα ακεφαλο και στο σαιτ του ανεβοκατεβαιναν αντικρουομενες πληροφοριες.

Αποφασισαμε να παμε το βραδυ παλι εξω απο τη φυλακη, για συγκεντρωση αλληλεγγυης.

(συνεχιζεται)