Αριστερα και τοπικη αυτοδιοικηση

«Στα κτίρια της περιφέρειας Αττικής θα είναι απαγορευμένη η είσοδος της τρόικας» ~Αλεκος Αλαβανος

Ειναι λιγο απο τα πραγματα που μου προκαλουν αμηχανια το να σκεφτομαι τι καναμε, τι αλλαξαμε σαν Αριστερα οπου αποκτησαμε ισχυ τοσα χρονια. Δεν αναφερομαι μονο στην “καθ’ημας Αριστερα”, αλλα και στην υποτιθεται ειλικρινα κομμουνιστικη κουκουεδικη Αριστερα. Τι πραγματικα διαφορα εκανε σε ενα δημο ενας Αριστερος δημαρχος, ειτε απο το ΚΚΕ ειτε απο τον ΣΥΡΙΖΑ? Πώς παρηξαμε ριζοσπαστικη πολιτικη, πώς προωθησαμε την υποθεση της ταξικης συνειδητοποιησης των εργαζομενων, της αυτοδιαχειρισης τους, της αυτοβουλης πραχτικης τους και αλλα τετοια ωραια?

Προσωπικα, δεν εχω κανενα παραδειγμα. Ισως μονο του Κορτζιδη στο Ελληνικο, που εβαλε με κινηματικο τροπο τους δημοτες στο προσκηνιο και συγκρουστηκε σοβαρα με τα κατεστημενα συμφεροντα της διαπλεκομενης με το κρατος Νυχτας.

Στις ερχομενες εκλογες κατεβαινουμε με σημαια τη μαχη εναντια στο Μνημονιο. Καλα κανουμε, και τα διαφορα ρευματα εχουμε παρει τις τακτικες μας αποφασεις και θα κριθουμε απο αυτες. Ομως το Μνημονιο ειναι ηδη ψηφισμενο και φοβαμαι οτι τελικα καταληγουμε να σκιαμαχουμε. Θελω να πω, το Μνημονιο αλλαζει τα πραγματα, αλλαζει τους ορους διεξαγωγης της ταξικης παλης, και εμεις το αντιμετωπιζουμε με τα ιδια εργαλεια που καναμε παντα.

Μηπως λοιπον το ζητημα των τοπικων εκλογων δεν ειναι πώς να σωρρευσουμε δυναμεις εναντια στο Μνημονιο (για την υποτιθεμενη μαχη που ερχεται), αλλα πώς να χρησιμοποιησουμε τα εργαλεια που μας δινει η εμπλοκη στις τοπικες κοινωνιες για να οργανωσουμε την αντεπιθεση μας?

Ο Σαμπαντο, στην μπροσουρα “Για την Επαναστατικη Στρατηγικη Σημερα” μιλαει για ενα συστημα παραλληλης αυτοοργανωσης της κοινωνιας απεναντι στο κρατος το οποιο αποτελει κλειδι για την επαναστατικη ρηξη. Σε καθε χωρα τετοιοι σχηματισμοι αυτοοργανωσης προκυπτουν απο τις τοπικες οργανωτικες παραδοσεις. Μηπως στην Ελλαδα του 2010 η παραδοση στην οποια μπορουμε να χτισουμε ειναι ακριβως η παραδοση των “επιτροπων κατοικων”, των “γειτονιων-καστρα”, εν τελει της τοπικης αυτοδιοικησης?

Ποιο θα μπορουσε να ειναι ενα εναλλακτικο οραμα αυτοοργανωσης της Ελληνικης κοινωνιας για να αντιπολεμησει την κριση που ερχεται? Μηπως μπορουμε να παρουμε μαθηματα απο την ιστορια της εαμικης αντιστασης, που ξεκινησε ακριβως απο σχεδον σπασμωδικες τοπικες πρωτοβουλιες, βαζοντας τις ομως σε ενα πλαισιο οπου αυτες συναντιουνται συνολικα? Μηπως μπορουμε να προτεινουμε ενα απο-τα-κατω, επικεντρωμενο στην αυτοδιοικηση οραμα? Ενα συνολικο, πανελλαδικο προγραμμα οπου θα στοχευουμε σε μια “μπολιβαριανη” ομοσπονδια (αντιμνημονιακων? αντιμνημονιακων εστω) δημων?

Η προταση του Αλαβανου για “ανυπακοη” στο τοπικο επιπεδο εχει ενδιαφερον. Γιατι να μην την παμε παραπερα: καθε Αριστερος δημαρχος να κατεβει με πλατφορμα οτι θα αποδωσει στην αυτοδιαχειρηση των εργαζομενων τις δημοτικες επιχειρησεις, οτι θα διαμορφωσει τα δημοτικα τελη προς οφελος των φτωχων, πως θα βαλει τις βασεις της δημοκρατιας-της-γειτονιας που να εχει οχι συμβουλευτικο αλλα αποφασιστικο χαρακτηρα (“ολη η εξουσια στις επιτροπες!”: οτι αποφασιζουν ασπουμε οι αμεσοδημοκρατικες τοπικες επιτροπες, ακομα και αν ειναι αντιθετο στην πολιτικη της κρατουσας παραταξης θα περνιεται με εργαλειο την πλειοψηφια ακριβως της κρατουσας παραταξης), πως θα χρησιμοποιησει τις νεες καλλικρατικες δυνατοτητες προς οφελος των μεταναστων (ακομα και αν ειναι παρανομο! αστους να ψαχνονται εκ των υστερων!), πως  θα τελει γαμους μεταξυ ομοφυλων, πως θα χρησιμοποιησει την δημοτικη αστυνομια εναντια στα συμφεροντα των τοπικων παραγοντων και παει λεγοντας.

Εκθεση ιδεων κανω, ευχολογιο. Αλλα νομιζω οτι εχει νοημα να ξαναδουμε την τοπικη αυτοδιοικηση σαν εργαλειο αυτοοργανωσης.