Γαμω το φοβο μου, γαμω.

Που λες, ειναι Κυριακη λιγο μετα τα μεσανυχτα και βρισκω τον εαυτο μου να με βριζει για τι φοβισμενος μαλακας ειμαι.

Γυρναγα σπιτι απο ενα ωραιοτατο βραδυ με πολυ καλους φιλους που μας ηρθαν επισκεψη απο μακρια. Ο καιρος, παραδοξως για Φλεβαρη, να εχει γλυκανει στους τεσσερεις πανω απο το μηδεν και το περπατημα στο Αννεξ να θυμιζει τη γλυκα που το Τοροντο ειναι τα καλοκαιρια. Εχω βγαλει που λες να καπνιζω ενα στριφτο απο τον λαθραιο μου γκολντεν βιρτζινια και σε μια φαση ακουω απο πισω να μου φωναζει καποιος “εξκιουζμι”.

Γυρναω, στα πεντε μετρα πισω μου ενας τυπος. Το πρωτο που βλεπω ειναι οτι ειναι μαυρος, γαμω το ρατσισμο μου μεσα, γαμω. Πλησιαζει και μου λεει ο ανθρωπος με συγχωρεις το ξερω οτι ειναι αγενεια να σου φωναζω ετσι να σταματησεις αλλα ρε φιλε να σου παρω ενα τσιγαρο. Τον τσεκαρω οτι δεν ειναι κανας περιεργος, γαμω το ρατσισμο μου μεσα, γαμω, σε φαση οτι δεν θα μου την πεσει να με ληστεψει, γαμω το ρατσισμο μου μεσα, γαμω. Ο τυπος με περιποιημενο ραστα και (ωραιοτατα) σοφιστικε στρογγυλα γυαλακια, οποτε ηρεμω, γαμω το ρατσισμο μου μεσα, γαμω.

Του λεω που λες και γω, σορι ρε μαν, στριφτα κανω, αμα ξερεις να στριβεις να σου δωσω. Με κοιταει, σκαει χαμογελο και μου λεει, νταξει με δουλευεις, στον καταλληλο ανθρωπο μιλας. Το υπονοουμενο για το χορτο σαφες, αλλα νταξει, στον Καναδα ειμαστε. Χαμογελαω και του πασαρω τον καπνο, τα χαρτακια και τα φιλτρακια. Μου γυρναει πισω τα φιλτρακια και στριβοντας (αρχιδια ο καταλληλος ανθρωπος, χαλια το’στριψε, αλλα αλλο το ταμπακο αλλο το χορτο αδερφε, πως να το κανουμε?) μου πιανει να μου λεει ξερεις συγνωμη αλλα μ’επιασε χαρμανιασμα που σε ειδα γιατι ειναι η γυναικα μου εγγυος και προσπαθω το’χω κοψει εδω και τεσσερεις βδομαδες. Ε, του λεω και γω, θα πρεπε να μου τα επιστρεψεις λοιπον, αφου προσπαθεις να το κοψεις, ασε με μου λεει και θελω να καπνισω.

Τον περιμενω να το στριψει, του δινω αναπτηρα, αναβει, του λεω καλο βραδυ και καλη λευτερια στη συμβια (δυσκολο το “καλη λευτερια” στα αγγλικα, κατι σε “good luck with your wife and may your kid be healthy” γαμωτο). Μου περναει και απο το μυαλο, γαμω το ρατσισμο μου μεσα, γαμω, οτι ξερεις μπορει τωρα να μου την πεσει, οποτε με τις καληνυχτες και τα ευχαριστω παρακαλω, γυρναω και επιταχυνω βημα.

Περπαταω που λες παρακατω για κανα πενταλεπτο στη λεωφορο, ευθεια. Φτανω στα φαναρια και περιμενοντας να περασω, τον ακουω παλι απο πισω μου. Πλακα εχει μου λεει, πηγαιναμε στην ιδια κατευθυνση και ομως εφυγες πιο γρηγορα. Ωχ λεω μπλεξαμε, γαμω το φοβο μου, γαμω. Αλλα νταξει ο τυπος μιλαει και δεν φαινεται επιθετικος. Περνωντας στο φαναρι μου λεει, ξερεις ημουνα πριν τρεις μηνες στην Αφρικη, απο κει ειμαι μου λεει. Πεταγομαι εγω ο εξυπνακιας, Αιθιοπια του λεω, ε? Ταιριαζε το complexion. Ναι μου λεει και το προσπερναει αερα (σωστος), και μου λεει που λες σκεφτομουνα αν ημασταν στην Αφρικη και σου ζηταγα τσιγαρο, νταξει ανθρωπινο, ξερεις βοηθαμε ο ενας τον αλλον, ναι λεω εγω, και πηγαιναμε στην ιδια κατευθυνση, ε δε θα επιταχυνε ο ενας μπροστα. Αλλα λεει σκεφτηκα μπορει ο ανθρωπος να ηθελε να ειναι μονος του.

Ενδιαφερων ο τυπος σκεφτομαι οποτε φτανοντας στην αλλη ακρη του δρομου, οπου επρεπε να παω αριστερα σταματαω και του λεω, ξερεις εγω παω κατω, ε μου λεει νταξει και απο κει σπιτι μου παει, παμε. Ωχ μπλεξαμε σκεφτομαι, γαμω το φοβο μου, γαμω. Παμε που λες παρακατω και μου λεει ξερεις αυτο ολο με εβαλε σε σκεψεις, ειναι οι διαφορετικες κουλτουρες, στην Αφρικη αλλιως, εδω αλλιως. Ε, ξεκιναω να του λεω, where I’m from we… Where are you from, με κοβει. Γκρης του λεω.

Ela re megale, Ellada?

Ασταδιαλα, γαμω το φοβο μου γαμω! Χαχα ναι ρε μεγαλε απο Ελλαδα, Αθηνα, πού τα ‘μαθες εσυ τα ελληνικα? Ημουνα μου λεει (ελληνικα) στην Αθηνα τεσσερα χρονια. Pikermi, απο το 1986 μεχρι το 1990 που εφυγα. Δουλευα λεει (ελληνικα) σε μια εταιρια (“Αθερας” ή κατι τετοιο, δεν το πιασα) που εφτιαχνε αλουμινια και τους εφτιαχνα τα ηλεκτρολογικα. Ελα ρε μεγαλε τι λες τωρα, ναι μου λεει (αγγλικα), αλλα τωρα το εχω γυρισει εντελως και δουλευω IT. Χαχα του λεω και κομπιουτερ σαιενς κανω, ναι μου λεει αλλα γαμησε τα, μας πληρωνουν peanuts, peanuts! Τους μαδερφακερς!!

Εχουμε φτασει μπροστα απο το σπιτι μου. Και ο μαλακας εγω σκεφτομαι γαμω ο τυπος, αλλα τι περιεργος, που να μπλεκεις, και που ειδε αυτος που μενω τωρα ξερωγωτι, γαμω το φοβο μου γαμω, και ενας τυχαιος τυπος στο δρομο περιεργος, γαμω το φοβο μου γαμω που πιανει κουβεντα με ξενους στο δρομο και μη μπλεκεις, γαμω το φοβο μου γαμω. Του λεω μαν εγω εφτασα σπιτι μου, αντε καλο βραδυ, χαμογελαει ο τυπος, γκουντναιτ μου λεει, ανεβαινω τα σκαλια του γυρναω kalinichta του φωναζω, kalinichta sou μου φωναζει και φευγει.

Εγω μπαινω στο σπιτι μου, κλειδωνω και σταματαω, χαμογελαω, τι ωραια πολη που ειναι το Τοροντο σκεφτομαι, ενδιαφεροντες ανθρωποι, φιλικοι και ερχεται και καλοκαιρι σε κανα τριμηνο, αχ τι γλυκα. Και συνειδητοποιω μα τι μαλακας ειμαι τελοσπαντων!!!! Γιατι δεν του πηρα τηλεφωνο, γαμω τα παιδια ηταν ο τυπος, παλληκαρι και γενναιος και αν το καλοσκεφτεις και γενναιωδορος. Συνειδητοποιω οτι τον συμπαθησα τον ανθρωπο, αλλα οτι ο φοβος, ο γαμημενος φοβος, ο γαμημενος ο γαμωρατσισμος που με γαμωδασκαλεψε ο γαμωλευκος γαμωκαναδας μου κρατησε απο το να απλωσω και γω το χερι μου οπως το απλωσε και αυτος, και που ξερεις μπορει να ηταν “the beginning of a beautiful friendship”.

Τυχαιες συναντησεις, ωραιοι ανθρωποι σε αυτην την ωραια πολη. Και γω ταμπουρωμενος πισω απο τον εαυτουλη μου, πισω απο το γαμημενο το γαμωφοβο και τον ενστικτωδη γαμωρατσισμο, να μου στερω την ανθρωπια. Ε, γαμω τη μικροαστιλα μου, γαμω. Πρεπει να μαθω να ζω, ο φοβισμενος μαλακας. Μου το λεει και ο Θηβαιος γαμωτο:

Πωπω δες τι κάνεις χάνεις
χάνεις της χαράς το νήμα
τη ζωή σου χάνεις κι ειναι κρίμα
να ‘σαι πάντα εσύ το θύμα

Στήσε πανηγύρι τώρα
Πόσα καλοκαίρια σου ‘μειναν ακόμα
που θα ξεγλιστράς
από του Χάροντα το στόμα

Ε, γαμωτο.