Οταν εγινα γουαιτ πιπολ

Οταν πρωτοεφτασα στον Καναδα ητανε Αυγουστος του 2008. Αλλη εποχη, αλλος αιωνας. Πριν καν το Γρηγοροπουλο. Τι ητανε “Αριστερα” για μενα? Ητανε Μαιουνης και φοιτητικο κινημα, ητανε Γενοβες και Σηατλ απο την τηλεοραση και το ιντερνετ, ητανε Σαλονικη 2003 και Ευρωπαικο Κοινωνικο Φορουμ το ’06, ητανε αντιπολεμικα του Ιρακ, και ητανε και αρχες ΣΥΡΙΖΑ, με Περικλη Κοροβεση και Μανολη Γλεζο και με μολις να αρχιζω να διαβαζω Γιαννη Ταμτακο και Αγγελο Ελεφαντη.

Εψαξα εδω και βρηκα και συνδεθηκα και βρεθηκα με συντροφους απο το φιλοπαλαιστινιακο κινημα, με συντροφους απο την 4η. Ητανε τοτε και τα Δεκεμβριανα, ητανε και στα πανω του το γαλλικο NPA, ετοιμαζοτανε λιγο αργοτερα σιγα σιγα και το G20. Και μεσα σε ολα αυτα, βρεθηκα ενα βραδυ σε μια μπυραρια με μια παρεα απο τους ακτιβιστες που χτιζανε την Εβδομαδα Εναντια στο Ισραηλινο Απαρτχαιντ. Σε ποσοστο να λεμε απο τους 15 οι 10 να ειναι μπραουν πιπολ (καταγωγη μεσανατολιτες και νοτιοασιατες) μαζι και μερικοι γουαιτ πιπολ  εδω και κει (αγγλοκαναδοι και εβραιοκαναδοι) και μια τρανς κοπελα απο το Τεξας (ασχετο, προσφατα τελειωσε το διδακτορικο της στην αστροφυσικη). Και εγω μαζι.

Και και που καθομαστε, αρχιζουν οι συντροφοι να γκρινιαζουνε για ενα περιστατικο που ο ταδε ειχε παρει το μικροφωνο και δεν το αφηνε και που απαιτουσε να του απαντησουνε και κατι τετοια. Και γυρναει η κουβεντα στους γουαιτ πιπολ, γιατι ο τυπος ητανε κραγμενο white privilege. Και οι γουαιτ πιπολ αυτο, και οι γουαιτ πιπολ εκεινο και τους παλιοκεραταδες και δωστου και μπηχτου και δωσε και τα ρεστα ολα. Και βρισκω που λετε συντροφοι τον εαυτο μου να σκεφτεται ρε συ εμενα που με βαζουνε? Μισοαστεια ρωτησα ρε παιδια και γω γουαιτ πιπολ ειμαι, και ο συντροφος ο Νοαμαν μου τα μασησε νταξει ρε αδερφε εσυ αριστερος εισαι αρα οχι γουαιτ πιπολ νταξει και σαγαπαμε.

Αλλα μπηκα σε σκεψεις και συνειδητοποιησα οτι αντικειμενικα, απο τα απεξω, δεν ειχε σημασια εγω τι πιστευα αλλα το πώς με αντιμετωπιζανε οι αλλοι. Οταν αργοτερα βρεθηκα στο βορειο Ονταριο οπου εχει μονο αγγλοκαναδους και ινδιανους και οποτε ελεγα λεξη με ελληνοπρεπες ρρρο με κοιταγανε περιεργα, καταλαβα οτι εκει δεν ειμαι και τελειως γουαιτ πιπολ, ενω στο κοσμοπολιτικο Τοροντο ειμαι και παραειμαι.

Η πλακα ητανε οτι μεχρι τοτε δεν ειχα ποτε μπει σε διαδικασια να ξεχωρισω ασπρους απο μαυρους απο καφε. Στον κοσμο αποπου εγω ερχομουνα, οι ανθρωποι επισης χωριζονταν, αλλα χωριζονταν με διαφορετικο τροπο: ητανε Νιγηριανοι και Γκανεζοι, Ελληνες, Γαλλοι και Πακιστανοι, Αλβανοι και Αμερικανοι (και Αμερικανος σημαινε και Μαυρος διαφορετικος απο τον Σουδανο). Χωρα προελευσης οχι race. Δεν αντιμετωπιζα τους συντροφους μου σαν μπραουν πιπολ, αλλα σαν παλαιστινιους, ιρανους, πακιστανους.

Δεν ειχα καταλαβει ακομα τι παναπει πολυπολιτισμικη κοινωνια, κοινωνια αποικων, τι σημαινει 2η γενια, τι σημαινει μεταναστευση. Οχι οτι το’χω πιασει ακομα, αλλα τουλαχιστον αρχιζω να καταλαβαινω την υπαρξη των αποχρωσεων.

Διαβασα πριν λιγο ενα καταπληκτικο αποσπασμα που το περιγραφει πολυ καλα:

When I talk about “white people” I am talking about people who exist in bodies that give them access to white privilege. Some people exist in these bodies and get these privileges but don’t ID as white. The thing about whiteness, though, is that you don’t have to claim it to have it. You may not want to be white, for whatever reasons, but you don’t choose whiteness. Whiteness chooses you. And when it does, it gives you—whether you want or acknowledge them or not—a whole slew of privileges that non-white folks don’t get.

Αυτο ακριβως. Ετσι το εζησα και γω.