Δευτερα, 6 Ιουλιου 2015

Η Ελληνικη κοινωνια ειναι σε ενα βαθμο διχασμενη. Οχι τωρα, απο καιρο. Και οχι μονο πολιτικα αλλα και υλικα, στην πραξη, με ενα διχασμο που κραταει δεκαετιες αλλα που τα τελευταια πεντε χρονια διευρυνθηκε και αποκρυσταλλωθηκε. Αλλη η Ελλαδα στα Ανω Λιοσια, αλλη στη Γλυφαδα. Τα πραγματα δεν γινονται καθολου καλυτερα απο την ιδιοποιηση της εννοιας της εθνικης ενοτητας, ειδικα απο τη δεξια (κυριως αλλα οχι μονο). Η εθνικη ενοτητα εχει καταντησει ενα passive aggressive εργαλειο για να την αποσιωπηση της διαφορετικοτητας. Η αριστερα και η αναρχια εχουν δικιο οταν λενε οτι η εθνικη ενοτητα ειναι μια απατη.

Οποτε εδω δε θελω να κανω επικληση σε καμια “εθνικη ενοτητα”. Στην Ελλαδα των 2, 3, πολλων ταχυτητων, δεν υπαρχει τετοια ενοτητα στην πραξη. Και ακομα περισσοτερο, η υπαρξη πολλων ταχυτητων δεν ειναι φυσικο φαινομενο αλλα το αποτελεσμα της επικυριαρχιας ενος μερους του λαου πανω σε ολα τα υπολοιπα. Ξεκαθαρα πραγματα.

Εχοντας ξεκαθαρισει τα παραπανω, να πω οτι απο δω μακρια που καθομαι βλεπω ηδη να δυναμωνει ολο και περισσοτερο η αναμενομνη πολωση λογω του δημοψηφισματος. Δεν προκειται για κατι παραδοξο ή για κατι κακο καθ’εαυτο. Οταν ενα ολοκληρο συμπαν πολιτικων διαφορων κρυσταλλωνεται σε ενα Ναι/Οχι και ο καθενας καλειται να παει απο τη μια ή την αλλη μερια, εξ’ορισμου υπαρχει πολωση. Αναμενομενο. Ταυτολογια.

Αυτο ομως που δεν εχω δει καθολου να συζητιεται (παρα μονο απο κανα δυο φιλους στο facebook που εζησαν το προσφατο δημοψηφισμα στη Σκωτια) ειναι το πως δεν πρεπει να αφεθει αυτη η πολωση να παρει χαρακτηριστικα ανθρωποφαγιας. Οτι υπαρχει και επομενη μερα μετα το δημοψηφισμα, οτι ολοι μας θα κληθουμε στο μελλον να συναναστραφουμε και να συζητησουμε και να δουλεψουμε και να συναποφασισουμε και να ζησουμε τελοσπαντων πλαι σε ανθρωπους που παλεψαν και ψηφισαν για την αλλη πλευρα.

Αντιθετα, ο δημοσιος λογος κατρακυλαει ολο και περισσοτερο προς αυτο:

Μερικα αξιωματα λοιπον:

1. Τοσο αυτοι που θα ψηφισουν Ναι, οσο και αυτοι που θα ψηφισουν Οχι, οσο και εκεινοι που θα απεχουν ή θα ακυρωσουν, θα το κανουν γιατι πιστευουν οτι αυτο ειναι “το καλυτερο για τη χωρα”.
2. Η “χωρα” και η “πατριδα” και η “Ελλαδα” δεν ειναι ειναι μονοσημαντες εννοιες, σημαινουν διαφορετικα πραγματα σε διαφορετικους ανθρωπους. Ακομα περισσοτερο το τι σημαινει “καλο” για αυτην. Αυτο δεν ειναι κακο πραμα.
3. Στη δημοκρατια  ο καθενας εχει το δικαιωμα στη γνωμη του και στο να παλευει να διαδωσει τη γνωμη του και να πεισει τους αλλους για αυτη.
4. Στη δημοκρατια, αποφασιζουμε με πλειοψηφια. Αυτο σημαινει οτι ειναι πιθανον η αποψη που εμεις θεωρουμε “καταστροφικη” για τη “χωρα” (βλ #2) να πλειοψηφησει. Αυτοι ειναι οι κανονες.
5. Αυτο που ειναι “καταστροφικο” για τη “χωρα” οπως εννοουμε εμεις τις δυο αυτες λεξεις, μπορει να ειναι “σωτηριο” για τη “χωρα” οπως τις εννοει η αλλη πλευρα.

Με βαση αυτα, μερικα συμπερασματα:

1. Οι της αλλης πλευρας δεν ειναι ηλιθιοι.
2. Οι της αλλης πλευρας δεν ειναι ξεπουλημενοι.
3. Οι της αλλης πλευρας δεν ειναι υποκριτες.
4. Οι της αλλης πλευρας δεν ειναι προδοτες.

Αυτο δεν σημαινει οτι σε καθε παραταξη δεν υπαρχουν και ανθρωποι που οντως ειναι ηλιθοι, ξεπουλημενοι, υποκριτες, ακομα και προδοτες. Αν πετυχετε κανεναν, μην εμπλακειτε, ξερετε οτι δεν εχει νοημα. Βρειτε καποιον της αλλης πλευρας που δεν ειναι τετοιος και συνεχιστε την κουβεντα εκει.