1357

Το 1357, στη μεση του Εκατονταετους Πολεμου, οι αστοι του Παρισιου με επικεφαλης τον Ετιεν Μαρσελ ξεσηκωνονται εναντιον του Σαρλ του Πεμπτου, του επονομαζομενου Σοφου. Τον πειθαναγκαζουν να περασει μια σειρα προοδευτικων μετρων που στην πραξη θελουν να μεταμορφωσουν τη Γαλλικη φεουδαρχικη μοναρχια σε κοινοβουλευτικη, συνταγματικη μοναρχια. Γραφει ο Ζυλ Μισελε:

“Η μεγαλη διακηρυξη του 1357 που ο διαδοχος αναγκαστηκε να υπογραψει ηταν κατι πολυ περισσοτερο απο μεταρρυθμιση. Επεφερε αλλαγη καθεστωτος. Εθεσε την κρατικη ισχυ στα χερια του κοινοβουλιου και αντικατεστησε την μοναρχια με τη δημοκρατια. Εδωσε την υπερτατη κυριαρχια στο Λαο, ενω ο Λαος δεν υπηρχε ακομα. […] Η διακηρυξη ανετρεψε αδικιες. Αλλα με αδικιες καταφερνε να επιζει το καθεστως. Η ανατροπη τους σημαινε την ανατροπη της εξουσιας, την διαλυση του κρατους, τον αφοπλισμο της Γαλλιας.”

Μεσα σε χρονο η διακηρυξη ειχε καταστρατηγηθει, ο Μαρσελ ηταν νεκρος και η Γαλλικη μοναρχια ισχυροτερη απο πριν.

Το 1357 ειναι στην χαραυγη της Ιταλικης Αναγεννησης. Στη Γαλλια ειναι ακομα Μεσαιωνας. Ειναι 432 χρονια πριν τη Γαλλικη Επανασταση, 285 χρονια πριν την Αγγλικη. Η αστικη ταξη ισα που ειχε μαθει να κραταει το κεφαλι της ορθιο και ακομα μαθαινε να μπουσουλαει.

Η υποθεση της εργατικης ταξης βεβαια ειναι για παντα πεθαμενη υποθεση, γιατι το 1989 επεσε η ΕΣΣΔ. Αφου χασαμε μια φορα, χασαμε για παντα. Κομουνισμος? Χαμενη υποθεση, η Ιστορια μιλησε. Το μονο που μενει ειναι οι μπαμπουλες: ο Σταλιν, ο Μαο, ο Πολποτ, η Καγκεμπε, η Σταζι, το Τσερνομπιλ. Ενω η Αστικη Δημοκρατια εχει τα ρουχα της αστραφτερα και πεντακαθαρα: η αστικη ταξη δεν ειχε ποτε Κρομγουελ, Ροβεσπιερους, Κισιγκερ, λοιμους σε Ιρλανδιες και Ινδιες, Σεσιλ Ροουντς, Τεντι Ρουζεβελτ, Κονγκο, φασισμο, αυτοκρατοριες, Μποπαλ, κτλ. Η Αστικη Δημοκρατια ειναι το καλυτερο καθεστως. Με λαθη, ναι, αλλα το καλυτερο. Πισω στη δουλεια τωρα.