Η θυσια

Προσπαθησα να κατσω να γραψω ενα μεγαλο κειμενο για την χτεσινη πορεια. Εβαλα μεσα ενα σωρο μεταφορες, με το Κρατος και τη Βια που μεταφερουν τον Προμηθεα δεσμωτη στον Καυκασο και αλλα τετοια θεατρικα. Αλλα ξαναδιαβαζοντας το πρωτο πραγμα που εγραψα σχετικα με το που εφτασα σπιτι μου, στο φορουμ των ηλεκτρολογων, ειδα οτι τιποτα δεν ειναι πιο γλαφυρο απο αυτο που γραφεις οταν ακομα βρωμας δακρυγονο.

Ιδου λοιπον, αυτουσιο, με τα ορθογραφικα του:

Μολις γυρισα. Λοιπον, τετοιο πραγμα, τετοια καταστολη, τετοια αγριοτητα, τετοια απανθρωπια, τετοια ατιμια, τετοια βλακεια, τετοια γουρουνιαση, τετοια αναισθησια, τετοιο πραγμα δεν εχω ξαναδει στη ζωη μου…

Λετε οτι μαλακια θελετε για το χαζοφυλακιο που καηκε. Ουτε ξερω ποιος το εκαψε, ουτε πια μαλακια του μπηκε στο κεφαλι. Στο τελος της πορειας ομως ημουν στο Συνταγμα. Ημασταν εμεις, οι ξεκουκουλωτοι, αοπλοι και ειρηνικοι. Φωναζαμε συνθηματα “Ψωμι Παιδεια Ελευθερια”. Και δεν αφηναμε κανενα να ανεβει πανω στο μαρμαρο. “ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ” φωναζαμε απο τις ντουντουκες. Δεν αφησαμε κανεναν να πλησιασει το κενοταφιο του αγνωστου στρατιωτη. Εμεις το σεβαστηκαμε το κενοταφιο. Και μετα ηρθαν οι Καφροι, οι Βαρβαροι, οι Υπανθρωποι, οι Τσογλαναραδες, οι Πουλημενοι, οι Μαλακες… Μας χτυπησανε χωρις ελεος και χωρις διακριση, στο ψαχνο. Ολοκληρα κομματια κοσμου να πιεζονται πανω στους τοιχους αριστερα του αγνωστου στρατιωτη και τα Γουρουνια να χτυπανε και να ψεκαζουν χωρις να κοιτανε ποιος ειναι τι, αν ειναι γυναικα ή αντρας, αν εχει πεσει κατω λυποθυμος απο τα δακρυγονα και τα γαμημενα τα ασφυξιογονα τους… Μια ομαδα 7-8 παιδιων να τρεχει να ξεφυγει απο το μπουγιο και να πεφτει πανω στο κενοταφιο. Και να ειναι γυρω τα Γουρουνια, οι Απολιτιστοι, οι Μογγολοι και να χτυπανε ρε τα νιατα της χωρας μας ρε πανω στο κενοταφιο… Και να χτυπανε και να χτυπανε… Απλους φοιτητες, κοπελες… Εμεις το σεβαστηκαμε το κενοταφιο. Η αστυνομια οχι…

Δεν το περιμενα αυτο το πραγμα σημερα. Αληθεια δεν το περιμενα. Πιστευα οτι υπαρχει ενα Οριο που ακομα και το Γουρουνι καταλαβαινει. Να ειναι τα παιδια πανω στο κενοταφιο σαν προσφορα πανω την αγια τραπεζα και να ερχονται οι Μογγολοι να τα χτυπανε, με τα γκλομπ αναποδα και να τα ψεκαζουν με ασφυξιογονα…. Σαν θυσια… Η εικονα εχει καρφωθει στο μυαλο μου, ημουν μπροστα. Συναδελφοι, εκλαψα σημερα, οχι απο τα χημικα, απο την εικονα που ειδα με τα ιδια μου τα ματια… Ενα Βαρβαρο Κρατος να θυσιαζει τα παιδια του, πανω στο κενοταφιο των προγονων τους. Επεσα κατω διπλα στο συντριβανι στο Συνταγμα και εκλαψα…

Η ανωνυμια του Banksy

The time of getting fame for your name on its own is over. Artwork that is only about wanting to be famous will never make you famous. Any fame is a by-product of making something that means something. You don’t go to a restaurant and order a meal because you want to have a shit.

Ετυχε να πεσω πανω στο βιβλιο του Banksy “Wall and Piece”. Σε αυτο το σημειο θεωρητικα θα επρεπε να συνεχισω με κατι σαν “ο Banksy ειναι ενας αγγλος γκραφιτας/στενσιλας” κτλ αλλα επειδη τα μουμουε εχουν κανει σχετικα καλη δουλεια σε αυτον τον τομεα, θα αφησω το wiki να μιλησει. Για οποιον δεν διαβασει το αρθρο, το ζουμι ειναι οτι τελικα κανενας δεν ξερει ποιος ειναι ο Banksy.

Αυτη η ανωνυμια παιζει να ειναι και η σημαντικοτερη απο τις φαρσες του Banksy. Σε μια παγκοσμια κοινωνια οπου η ασφαλεια και η τρομοκρατια εχουν σχηματισει ενα τερατωδες γιν γιανκ, με το λαστιχενιο χερι του νομου να μακραινει συνεχεια μεσα απο καμερες και συστηματα παρακολουθησης, η ανωνυμια κατανταει επαναστατικη.

Η ανωνυμια αυτη εχει ομως και μια ακομα επαναστατικη διασταση, με την εννοια οτι ειναι μια αρνηση (defiance) της κοινωνιας του θεαματος. Αρνουμενος να “αποκαλυψει την πραγματικη του ταυτοτητα”, ο τυπακος απο το Bristol δεν μετασχηματιζεται σε κανενος ειδους ποπ ειδωλο, role model ή ιλλουστρασιον καρικατουρα και τελικα σε σχεση με τη δικη μου υποκειμενικοτητα κραταει την οικειοτητα και την εγγυτητα που εχει ο οποιοσδηποτε τυπος που μπαινει μαζι μου στο μετρο.

Αν και ολα αυτα τα θεωρητικα μαλλον επισκιαζονται απο την αμεσοτητα της ταξικης κοροιδιας: πρεπει να ειναι πολυ ωραια εκνευριστικο για τους “φιλοτεχνους” να σκανε τις απειρες λιρες, μονο και μονο για να εισπραξουν ενα “I Can’t Believe You Morons Actually Buy This Shit” απο ενα working class τσογλανι που δεν αγοραστηκε ακομα.

Περι τονων

Τα πρωτα σχολια που ακουσα για το μπλογκ (ακομα ψαχνω μια καλυτερη λεξη) ηρθαν απο τα αδερφια μου (εχω μπολικα). Η αδελφη μου, μελλουσα δασκαλα, μου εκανε παραπονα για τους τονους. Η καημενη, στα ιδιαιτερα που κανει σε παιδακια του δημοτικου αναγκαζεται πολλες φορες τη μερα να κανει την δασκαλιστικη παρατηρηση που ολοι μας καποτε ακουσαμε στις πρωτες ταξεις του δημοτικου: “Τονουους…”

Λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις επί του θέματος: γνωρίζω πολύ καλά πού χρησιμοποιούνται οι τόνοι στην γραπτή ελληνική γλώσσα. Απλά με βολεύει πολύ περισσότερο να μην τους χρησιμοποιώ όταν πληκτρολογώ. Είναι και ένα κουμπί παραπάνω, ε;

Τονους βαζω παντα στο διαζευτικο “ή”, και πολλες φορες στα “πού” και “πώς” που ρωτανε. Ε, και αν μου ξεφυγει και κανενας πουθενα δεν τρεχει και τιποτα.

Βεβαια, με το που ανεφερε το “τονικον ζητημα”, την χτυπησα αμεσως σε ενα αλλο παραδοσιακο δασκαλιστικο συνδρομο: τις συγχωνευμενες λεξεις. Μου αρεσει παρα πολυ οταν γραφω στο δικτυο να γραφω “μαρεσει” αντι για “μου αρέσει”, διασκεδαζω παρα πολυ με τη λεξη “τελοσπαντων” και θεωρω οτι οι λεξεις “καναδυο”, “κιαλλο” και “αποπανω” θα επρεπε να ειναι στα λεξικα. Εννοειται οτι δεν θα τις χρησιμοποιησω στη διπλωματικη μου, αλλα στο τελος τελος καθε λεξικο εχει μεσα τη λεξη “μαλακας” (τσεκαρισμενο σε καθε καινουριο λεξικο) την οποια επισης δεν θα χρησιμοποιησω στη διπλωματικη μου.

Α, επισης, συνηθως χρησιμοποιω το αγγλικο ερωτηματικο αντι για το semicolon. Ή παιρνεις Proficiency (του Cambridge) με B ή δεν παιρνεις…

Ηττοπαθειες

Ολος ο κοσμος οτι ξερει οτι εδω και κανα χρονο στα πανεπιστημια γινεται ο κα[κ|λ]ος χαμος.

Απο τον περιφημο πια “Μαη-Ιουνη” (φαση ο Ιανος σε μηνα) εχουμε φτασει σε μια αντιπαραθεση με καταληψεις που οπου ναναι θα κλεισουν διμηνο. Εχουμε κανει καταληψεις παντου, εχουμε κανει μεγαλες, μικρες, ειρηνικες, βιαιες, γαματες, ξενερωτες, κοκκινες, πορτοκαλι και μαυροκοκκινες διαδηλωσεις, εχουμε κανει ακτιβισμους στα τρενα, στα λεωφορεια και στα διοδια, εχουμε βγει στα παραθυρα, εχουμε βγει στα ραδιοφωνα και στις εφημεριδες. Εχουμε κανει τελοσπαντων την Παιδεια πρωτο θεμα σε ολη την ερμη την κοινωνια.

Απεναντι εχουμε μια χεσε μεσα θατσερικη κυβερνηση που στηριζεται απο ενα στρατο απο παπαγαλους που μεσα σε ενα χρονο κατεκτησαν (με το σπαθι τους) την απεχθεια μας και την εγγυηση για το μελλον οτι οταν παιζει η Ανατροπη στο Μεγκα, θα βαζω να δω καμια ταινια.

Τωρα, οι δημοσκοπησεις υπαγονται στο παλιο καλο ρητο “there are lies, damn lies and statistics” (αχ τα κλισε!). Lies ξε-lies ομως, αυτο που νομιζω οτι μπορω να πω ειναι οτι αν ο κοσμος στηριζε εμας και οχι την κυβερνηση τα πραγματα θα ηταν πολυ αλλιως. Και στο κατω κατω ας παμε και με την αρχη της ησσονος προσπαθειας και ας δεχτουμε οτι οντως το 60% του κυριαρχου (τρομαρα του) Ελληνικου Λαου στηριζει τις αλλαγες της Μαριεττας.

Ειπαμε, εδω και ενα χρονο γινεται της κακομοιρας. Ο και καλα διαλογος του υπουργειου δεν ειναι τιποτα μπροστα στο διαλογο που πυροδοτησαμε εμεις. Και σε αντιθεση με αυτον του υπουργειου ο διαλογος που εμεις ξεκινησαμε δεν εγινε σε τιποτα γραφεια ή διαδρομους, αλλα ανοιχτα στους δρομους, τα καφενεια, τις τηλεορασεις, τα ραδιοφωνα και τις εφημεριδες. Και ενα χρονο μετα βρισκομαστε με το 60% υπερ.

Μηπως τελικα ο κοσμος μας πεταει ενα “ανεγνων, εγνων, κατεγνων” στη μουρη?

Don’t get me wrong: το κινημα ολου αυτο του διαστηματος ειναι καθε αλλο παρα τελειωμενο και ακομα και οταν οι αλλαγες περασουν δεν θα πρεπει κανεις να τολμησει να το ονομασει αποτυχημενο. Μετρησε τουλαχιστον μια μεγαλη νικη (την αναδιπλωση του πασοκ στο θεμα του 16) και εδωσε πολιτικη ταυτοτητα σε μια ολοκληρη φουρνια φοιτητων, ριζοσπαστικοποιωντας (τα κλισε που λεγαμε) ενα σημαντικο κομματι της. Μεσα απο τις ζωντανες του διαδικασιες εβγαλε μπροστα μια σειρα θεματα, απο τις καμερες μεχρι την αστυνομικη βια, και κουνησε τα βουρκονερα της μεταολυμπιακης μιζεριας. Οταν ερθει ο καιρος ομως θα πρεπει λιγο να κατσουμε να δουμε τι εγινε και δεν γιναμε μεγαλοι σαν το αντιCPE κινημα της Γαλλιας.

Στο ζουμι ομως της ιστοριας αυτης, περα απο τους ουσιαστικους αυτους μετασχηματισμους των φοιτητων, υπαρχει και η ιστορια με το τι θα γινει μ’αυτην την ερμη την Παιδεια τελοσπαντων. Και απ’οτι φαινεται τελικα, ο κοσμος τις θελει τις αλλαγες. 60% ειναι αυτο, δεν ειναι λιγο… Το ξερω οτι ειναι συνηθως ηλιθιο να ριχνεις το βαρος και την κατηγορια στον κοσμο, αλλα για την τιμη των οπλων καποιος πρεπει να βγει και να πει στον κυριαρχο (τρομαρα του) Ελληνικο Λαο: “Σαρωσε το λοιπον αν επιμενεις”.

Τελοσπαντων, δε χρειαζεται να γινομαι ο μιζεριας ο ιδιος. Καπως ετσι φτιαχνονται εκεινοι οι περιφημοι “απογοητευμενοι αριστεροι” για τους οποιους διαβαζουμε στις εφημεριδες του Χωρου.

Βενσερεμος…

Ανεγνως, αλλ’ ουκ εγνως, ει γαρ εγνως ουκ αν κατεγνως.

Ω τι κοσμος μπαμπα!

Καλησπερες.

Καταρχην και για να ειμαστε και εξηγημενοι. Εμενα η λεξη μπλογκ δε μαρεσει καθολου. Ειναι απο εκεινες τις λεξεις, μονοσυλλαβες και με πολλα συμφωνα, που οταν τις λες σε κοσμο που δεν περιμενει να τις ακουσει, παντα χρειαζεται να τις επαναλαβεις. Δεν εχω αποφασισει πώς θα αναφερομαι στο (γκρρρ) μπλογκ μου, αλλα μια ιδεα ειναι να το λεω “γατο”, ετσι γιατι ποτε δεν ειχα ενα γατι.

Το παμε αυτο, παμε παρακατω. Δεν εκατσα να το πολυψειρισω με τα νομικα του blogspot αλλα οτι γραφω εδω και οτι εικονες ανεβαζω ανηκουν στην αφεντια μου (εκτος αν δεν ανηκουν) και μπορουν να αναπαραγονται ελευθερα και χωρις περιορισμους. Με εναν ορο: οποιος παρει πρεπει να μπορει και να μοιρασει. Κοπιλεφτ κατασταση.

Αυτες νομιζω ειναι ολες οι μιζερογκρινιες ετσι για αρχη. Υποσχομαι να μην ξαναμιζεριασω ετσι στο γατο αποδω και περα. Παω τωρα να παιξω με τις ρυθμισεις και οτα φορμουλαρω λιγο καλυτερα αυτα που θελω να γραψω τα ξαναλεμε.

Αντιος.