change, not coins

Ενα απο τα πραγματα που μου εχουν κανει την περισσοτερη εντυπωση εδω στο Τοροντο ειναι οι αστεγοι. Και το γραφω εδω για να μην το ξεχασω. Γιατι φοβαμαι μηπως και εγω γινω σαν τους υπολοιπους “φυσιολογικους” κατοικους αυτης της πολης, για τους οποιους οι αστεγοι ειναι απλα κομματι του αστικου τοπιου, σαν τα δεντρα ή τις διαφημισεις, το οποιο μπορουμε απλα να αγνοησουμε.

Για να λεμε και του στραβου το δικιο, ακριβως τα ιδια πραγματα συμβαινουν και στην Αθηνα. Και εκει εχουμε ολο και περισσοτερους αστεγους, και εκει σιγα σιγα οι Αθηναιοι μαθαινουμε να τους αγνοουμε. Αυτο ομως που κανει τη διαφορα εδω στο Τοροντο ειναι το πληθος τους. Και στην Αθηνα εχουμε αστεγους, οχι ομως τοσο πολλους.

Ειναι ακριβως το πληθος τους που διαφοροποιει την κατασταση εδω απο αυτη της Αθηνας. Και βεβαια, δεν εχω ιδεα πώς αυτοι οι ανθρωποι τη βγαζουν το χειμωνα. Μου εχουν πει τα παιδια εδω πως οταν το θερμομετρο κατεβει κατω απο τους …-20, βγαινει ο δημος (ή η αστυνομια, δεν θυμαμαι) και τους μαζευει σε καταφυγια. Αλλα αυτο δεν ειναι προληψη, δεν ειναι καν θεραπεια του προβληματος. Αυτο γινεται προφανως για να μη μαζευουν πτωματα απο τους δρομους οταν θα λιωσουν τα χιονια την επομενη ανοιξη…

Αυτη ειναι η σκοτεινη πλευρα μιας κατα τα αλλα καταπληκτικης πολης οπως το Τοροντο. Και στα δικα μου ματια, αυτο ειναι το σημαδι πως το Καναδεζικο οικονομικο θαυμα της απροσκοπτα ελευθερης οικονομιας (με “ανθρωπινο προσωπο”, τουλαχιστον συγκρινομενης με το σπλατερ των ΗΠΑ), δεν ειναι και τοσο πετυχημενο οσο θα περηφανευονταν.

Ακουω αποψεις πως οι αστεγοι ειναι απλα μπεκρηδες και τεμπεληδες, πως ακομα και στα προγραμματα που τους μαζευουν, τους πλενουν, τους δινουν δουλεια και στεγη, αυτοι ξαναγυρνανε στο δρομο. Αλλα αυτο δικαιολογει το συστημα? Ειναι απλα η ατομικη ευθυνη του καθε αστεγου? Οχι: ενα συστημα που γενναει μπεκρηδες, ναρκομανεις και αστεγους, σε τετοια πληθη, δεν ειναι ενα πετυχημενο συστημα.

η φωτογραφια ειναι του Joshua Rappeneker, με αδεια CC-by-sa