Περι σταλινισμου και κουκουεδισμου

Διαβαζοντας το προσφατο κειμενο “How to begin from the beginning” του Ζιζεκ, επεσα στο εξης σημειο (η εμφαση στο τελος ειναι δικη μου):

Even in the most violent phases of the Leninist dictatorship, when those who opposed the revolution were brutally deprived of their right to (public free) speech, they were not deprived of their right to silence: they were allowed to withdraw into inner exile. […] For Stalinism, however, even such silence resonated too much. Not only were masses of people required to show their support by attending big public rallies, artists and scientists also had to compromise themselves by participating in active measures such as signing official proclamations, or paying lip-service to Stalin and the official Marxism. If, in the Leninist dictatorship, one could be shot for what one said, in Stalinism one could be shot for what one did not say. This was followed through to the very end: suicide itself, the ultimate desperate withdrawal into silence, was condemned by Stalin as the last and highest act of treason against the Party. This distinction between Leninism and Stalinism reflects their general attitude towards society: for the former, society is a field of merciless struggle for power, a struggle which is openly admitted; for the latter, the conflict is, sometimes almost imperceptibly, redefined as that of a healthy society against what is excluded from it—vermin, insects, traitors who are less than human.

Βαλτε τους πυροβολισμους και τη βια στις ομολογες τους καταστασεις στον Ελληνικο δημοσιο πολιτικο διαλογο και ιδου, νατος ο “κουκουεδισμος”! Το ΚΚΕ αντιμετωπιζει την  αντιθεση ή τη διαφωνια (εννοιες τις οποιες θεωρει και σχεδον ταυτοσημες) με “ηθικους” και συναισθηματικους ορους, ακριβως σαν να επροκειτο για το ηθικον τμημα της Αριστερας που μαχεται εναντια σε διεστραμμενα καθαρματα και αποβρασματα (και να θυμισω εδω και τα “ποντικια” της συντροφισας Αλεκας.) Οσους το ΚΚΕ αποφασισει να χτυπησει πολιτικα αντιμετωπιζονται με ηθικολογικες, με  κραυγες για “προβοκατορες”, για “αντικομμουνιστες” (με υφος σαν ο αντικομμουνισμος να ειναι ενα απο τα 7 θανασιμα αμαρτηματα), και παει λεγοντας. Να τος ο σταλινισμος στην νεοελληνικη του εκδοχη, τον “κουκουεδισμο”.

Καθολου δεν λεω οτι στην καθ’ημας αριστερα, τα πραγματα βρισκονται στον “σωστο λενινιστικο δρομο”. Ειδικα με τα τελευταια καμωματα, ενα μπαχαλο ειμαστε. Ομως τουλαχιστον εχουμε αυτο το “a struggle which is openly admitted”, που εν τελει ειναι ταξεις μεγεθους πιο πολιτικο απο τις απολιτικες κουκουεδικες ηθικολογιες!

ΥΓ. Οπως και να’χει παντως, το ποστ μου αυτο αδικει καταφορα τον Ζιζεκ, γιατι εστιαζω σε ενα τριτευον σημειο ενος κατα τα αλλα καταπληκτικου κειμενου, το οποιο αξιζει να διαβαστει και να ξαναδιαβαστει. Θα τολμησω την υβρι: το κειμενο μπορει να διαβαστει και σαν ενα “προ-μανιφεστο” ή “meta-μανιφεστο”, δηλαδη βαζει κατω τα ζητηματα πανω στα οποια μπορει να σταθει ενα νεο Κομμουνιστικο Μανιφεστο. Διαβαζοντας το, μπορει κανεις να πει στο τελος: ναι διαολε ειμαι κομμουνιστης! Διαβαστε το οπωσδηποτε 🙂